دوچرخه (1 )
نوشته : مهرداد معماری
memari90@gmail.com
بعد یی که پسر داییم که تو نیرو دریایی آبودان بود یه سینی سیب گلابیه یه جا صد تومن ازم خرید ؛ اوضاع به کلی تغییر کرد. البته مو از او آدمایی نبودم که تا پولدار میشدن انسانیتشونو زیر پا میذاشتنو میشدن جبَار سینگ. گفتم جبار سینگ یاد عامو هوشنگ افتادم. عامو هوشنگ اینا همسادمون بودن. هوشنگ یه آدم چهل پنجاه ساله یی بود که پیش کوکاش زندگی می کرد و می گفتن وضعش خوبه اما کم داره. حالا یی که یه آدمی که کم داره چه جوری تونسته بوده او همه پول و پله جمع کنه به نظرم یه رازی توش بوده که هیشکی نمی فهمید.
جبَار سینگ که تو فیلم شعله با هما مالینی و درمندرا بازی می کرد چشاش شبیه عامو هوشنگ بود برا همین موهر وخت عامو هوشنگه می دیدم یاد جبَار سینگ می افتادم. بگذریم. هوا گرم بود و نیاز مبرم داشتیم که شبا ی شرجی با دوچرخه برونیم تا باد خنک به سرو صورتمون بخوره. نه مو که مموش باشم – چاکریم – و نه ابی اینا و اسی اینا کولر نداشتیم. اما ساسان اینا که بچه آبودان نبودن کولر داشتن و به حساب شبا تو اتاق می خوابیدن. برعکس ما که شبا جامونه رو پشت بوم پهن می کردیم و صبح ها یا خیس عرق پامیشدیم یا غرق خاک .
به ساسان گفتم چقد تو قلَکت پول داری؟ ساسان گفت نمی دونم . بهش گفتم یه سر برو خونه تون ؛ قلَکته بشکون ؛ هر چی پول توش بود وردار بیار.
ساسان تو بچه های لین یه مرد واقعی بود. البته خداییش خودش هم خیلی سعی میکرد از مو یاد بگیره . برا همین هم رو حرفم هیچ وخت حرفی نمیزد و می گفت چشم. رو همی حساب با دو رفت خونه شون تا قلکشه بخاطر گروه بشکونه.
پنج دیقه نشد که با دست پر برگشت پیشمون. به اسی گفتم : وای به حالت یه قِران از یی پولا کم بشه. بعد رو کردم به ابی و گفتم پولایه از ساسان تحویل می گیری و مثه تخم چشات ازشون مواظبت می کنی.
اما قبل تموم یی حرفا رفتیم یه جایی که هیشکی مانه نبینه پولایه شمردیم. صد تومن مو سیب گلابی فروخته بودم ؛ دویست و هشتاد تومن هم از قلک ساسان روش اومده بود جمعا می شد سی صد و هشتاد تومن . یه دوچرخه یی بود خیلی دلم هواشه کرده بود اما لامروت شیشصد تومن بود. برا همین به بچه ها گفتم تنها راه اینه که یه چرخ دست دوم بخریم. بچه ها از تصمیمم خیلی خوششون اومد. همو وخت یه حسَی اومد سراغم. حسَی مثه یی که دل تموم بچه های آبودان که دلشون دوچرخه می خواسَو شاد کرده باشم. رو کردم به بچه ها و بهشون گفتم راه بیفتین بریم احمد آباد. اونجا یکیه میشناسم که دوچرخه های کهنه می فروشه.
ساعت حول و حوش 11 صبح بود که رفتیم طرف لین 4.
ادامه داره.....
سیب گلابی (2)
بعد یی که تکو تنها تو آشپزخونه ی خونه مون ؛ سیب گلابیایه درست کردم با سینی رویی همی که از در خونه پا نهادم بیرون ننه مه دیدم که زنبیل به دست از ته کوچه داشت می اومد. امونش ندادم و پا نهادم به فرار! ننه م اگه می فهمید مو باز سیب گلابی درست کردم زنده م نمی ذاشت. دوییدمو به اسی و ابی و ساسان گفتم بیاین دنبالم.
هر چار تایی دوییدیم و رفتیم تا سیب گلابیایه تو محله های دیگه آبودان بفروشیم. یه جایی ویسادیم تا حساب کتاب کنیم. جمعا 18 تا سیب گلابی داشتیم. به بچه ها گفتم بزرگاشه یه تومن می فروشیم ؛ کوچیکاشه سه تا دو تومن. بچه ها می دونستن مو تو حساب کتاب لنگه ندارم ؛ برا همین هم تو کوچه صدام می کردن دکتر .
نشسَیم حساب کردیم دیدیم ریزو درشت سیبامون رو هم 20 تومنی برامون داره. بچه ها ازیی که مو ؛ مموش – چاکریم – یی قدر سرم تو حساب کتاب بود کیف کرده بودن. به ابی گفتم سینی رو دست بگیر . به اسی هم گفتم : کنار ابی راه میری و با صدای بلند میگی : "بدو سیب گلابیه" (bodo-sibe golabihe!!).
او وختا انگلیسیم خیلی خوب بود . البته یی حرف مال او زماناییه که هنوز انگلیسیای استعمارگر تو آبودان بودن و پالاشگاه دسَشون بود. بعد یی که رفتن گیجمون شد دروازه و ؛ لینمون شد کوچه.
همو وخت یه حسَی اومد سراغم. حسَی که داشت بهم می گفت : "مموش ! – چاکریم – سعی کن وختی بزرگ شدی تموم یی روزا و شباهه با دقت بنویسیشون تا آیندگان بخونن و پی به بزرگی آبودان ببرن." جا ن خودم صدای هورا و کل و شوت مردمه داشتم می شنیدم که یه باره ابی گفت : مموش ! ماشین عروس!!
بی خیال حس شدیم و راه افتادیم طرف محله ی ارتشی ها تو جمشیدآباد. خونه های نیرو دریایی اونجا بود. به دژبان دم در از ترسمون سلام کردیمو ؛ از دِرِ سیم فنس وارد جمشیدآباد شدیم. محیط ترو تمیس جمشیدآباد برا ساسان عجیب بود.آخه لین خودمون تو کارون ؛ فاضلابش همیشه قولوپ قولوپ سر می رفت و محله رو بو بر می داشت اما اینجا تمیس بود.هم تمیس بود و هم سرسبز؛ برعکس کارون لین 13 که بزهای لین اووری اجازه نمی دادن حتی یه برگی تو محله رو زمین بمونه چه برسه به درخت!
ایقد ورّاجی کردم که سیب گلابی ها از یادم رفتن . یه دفّه یی دیدم که چن تا از درجه دارا دارن طرفمون میان. خیلی کُپ کردم . البته مو زیاد نترسیده بودم اما دلم برا ساسان سوخت. خیلی ترسیده بود. خب حق هم داشت ؛ بچه آبودان نبود که نترس باشه. اومد پشتم قایم شد. درجه دارا که اومدن سینه مه دادم جلو. یکی شون که عینک ریبون هم رو چشاش بود خندید و گفت تو مموش نیبستی؟ بهش گفتم عینکته بردار تا بشناسمت. پسر دایی م بود. دمش گرم صد تومن بهم داد و گفت : با سینی ورشون می دارم. بچه ها کفشون بریده بود. قبول کردم و سینی سیب گلابیایه بهش دادم. وختی خدافظی کرد و رفت ابی و اسی و ساسان مونده بودن چی بگن. مو هم که حس شیشومم قوّی؛ جوابی بهشون ندادم فقط گفتم : کی دلش دوچرخه میخواد؟!!!
ادامه داره......
سیب گلابی ( 1 )
بعد یی که طیاره مون به طور کاملا مشکوک سقوط کرد ، با ابی و اسی و ساسان که بچه ی آبودان نبود ولی آقاش نهاده بودش پیش ما تا مثه ما آبودانی بشه و مرد ؛ تصمیم گرفتیم که یه طیاره دیگه درست کنیم. متاسفانه ساسان گفت پول مول تو دس و بالش نیست برا همین هم با بچه ها نشسَیم و فک کردیم که راهی پیدا کنیم برا پولدار شدن. از اونجایی که آبودانی جماعت همیشه خودساز بوده و مستقل و هیچ چشداشتی به این و اون نداشته و نداره گفتیم بهترین راه دوره گردیه. او وختا تو آبودان بازار دوره گردا خیلی داغ بود. هر چیزی هم برا خودش یه فصلی داشت. تابستونا که از یی سیب ترشا میومد بازار بچه های آبودان دس به کار می شدن و بساط سیب گلابی راه مینداختن.
برا درس کردن سیب گلابی ؛ یه کیلو سیب ترش میسدیم با یه کم رنگ غذا و نیم کیلو شکر . سیبا هه میشسَیم یه چوب بستنی تو سرش می کردیم ؛ رنگ غذا و آب و شکر هم با هم قاطی می کردیم میذاشتیم رو گاز تا خوب بجوشه و سفت بشه ، او وخت سیباهه یکی یکی فرو می کردیم تو آب شکرمونو می چسبوندیمشون روی یه سینی رویی . سینی که پر می شد همه چی آماده بود.
به ساسان گفتم : سه سوته می پری خونه تون نیم کیلو شکرو یه خورده رنگ غذا و یک کیلو سیب ترش میاری . به ابی هم گفتم تا ده می شمارم می ری پیش لبنیاتی مش قربون هرچی چوب بستنی رو زمین افتاده با خودت میاری. به اسی هم گفتم همین جا ویمیسی تا ابی اومد تا بیست می شمارم چوب بستنی ها رو می بری خونه تون مثه گل ؛ با ریکا تمیس می شوربی میاریشون. خودم هم منتظر موندم تا بچه ها برن و بیان. ساسان خیلی بچه ی درسَی بود ؛ با دس پر اومد. شانس آورده بودیم ننه ش سیب ترش خریده بوده. ابی هم با چوب بستنی ها اومد. چوب بستنی ها رو دادم به اسی و شروع کردم تا بیست شمردن.
حالا دیگه همه چی آماده بود فقط مونده بود مو ؛ مموش – چاکریم – که یواشکی که ننه م نفهمه برم آشپزخونه مونو ترتیب کاره بدم. او وختا تو لینمون خیلی ها دنبال یی بودن که طرز درس کردن سیب گلابی هاهه از مو یاد بگیرن. هر وقت سیب گلابی درست می کردم برا فروش مجبور می شدم برم یه جاهای دیگه سیب گلابی هامه بفروشم. تو لینمون سر سیب گلابی های مو دعوا می شد. حتا یه بار برا اینکه کسی متوجه ی سیب گلابی های مو نشه مجبور شدم با لباس مبدَل از خونه بزنم بیرون.
به ابی و اسی و ساسان گفتم همین جا دم در ویسین به نوبت کشیک. هر وقت ننه م از بازار اومد سه تا سوت می زنین. این رمزمون بود. رفتم تو خونه. آشپزخونه مون تو حیاط بود . او موقع ها تو تموم لین فقط ما گازمونه با فندک روشن می کردیم. البته دم ساسان گرم. فندک اونا بود. گازه روشن کردم و شروع کردم به درست کردن معجونی که تا همین الان هم فرمولشه به هیچ احد و ناسی نگفتمه. کپسولمون ایران گاز بود از یی نارنجیا. ننه م می گفت ایران گاز ؛ گازش از گازهای دیگه داغ تره. همو موقع یه حس غریبی اومد سراغم. حسی که انگار .. نمی تونم بگم چه حسی فقط اینه می تونم بگم که احساس می کردم همه الان منتظرن تا مو ؛ مموش – چاکریم – با دستی پر برم طرفشون.
سیب گلابی ها آماده شدن.یهویی سه تا سوت شنیدم. ننه م بود. عین برق خودمه رسوندم به دم در. تا پا نهادم بیرون ننه م از ته کوچه دیدتم. همی طور که می دوییدوم به بچه ها گفتم بیایین دنبالم.
یی بار هم ادامه داره کا....
ستاد بحران ( 2 )
صبح کله ی سحر از خواب پاشی و ببینی طیاره ت تو هوا نباشه ستمه. مو حتم داشتم که کار کسیه. وگرنه طیاره های مو – مموش – چاکریم ؛ به هیچ رقمی سقوط نمی کنند. سه سوته خودمه رسوندم تو کوچه. ساعت چار و نیم صبح بود. یه فضای کاملا بحرانی. اسی و ابی هم اومدن . ازنظر مو یه جای کار ایراد داشت و شک برانگیز بود و او ....اصلن ولش کن!
بچه ها گفتن مموش ! آیرون ساید! چه کار باید بکنیم؟ ها راستی اینم بگم که بچه ها بعضی وختا مونه " آیرون ساید " صدا می زدن. بخاطر یی که ذاتا رییس بودمو طرَاح.
گفتموشون باید ناشتا بخوریم. هم ابی و هم اسی تعجب کردند . بهشون گفتم یه حسی اومده سراغم. حسی شبیه فیلم حرفه یی که قبل از عملیاتاش شیر می خورد. ابی گفت : لئون ! تکلیفمونو روشن کن. و لئون همونی بود که ژان رنو تو فیلم حرفه یی نقششه بازی کرده بود !
اسی رو فرستادم از لبنیاتی مش قربون یه شیشه شیر بیاره. اسی گفت : مو که پول ندارم. همو وقت یادمون اومد که وجود ساسان چقدر برامون مهم بوده و ما ازش غافل شدیم. به اسی گفتم سر راه اول میری در خونه ی ساسان اینا ؛ پوله ازش می گیری بهش هم میگی سریعا عینک ریبون آقاته ورمی داری و میای اینجا. ضمنا خوش ندارم وقتی شیر می خورم تک خوری باشه . دو تا شیشه می گیری هالف تو هالف شریکی میزنیم تو رگ.
اسی که رفت ، رفتم تو فکر طیاره. مو مطمئن بودم یه توطئه یی در کار بوده . وگرنه او طیاره یی که مو درست کرده بودم با موشک هاگ هم افتادنی نبود ! همو موقع یه حس غریبی اومده بود سراغم که یه مرتبه یی ابی گفت : ساسان اومد. با اومدن ساسان رشته ی احساس غریبم برید. ساسان بچه ی آبودان نبود برا همینم زود گریه ش می گرفت. زار زار گریه می کرد و مو خیره به آسمون بودم. هوا کم کم داشت روشن می شد. احساس کردم چشام به ریبون احتیاج داره . ساسان ریبون آقاشه برام آورده بود. بوبای ساسان کارمند فرودگاه بود و عینک ریبون خلبانی داشت. وقتی عینک زدم بچه ها روحشون شاد شد. همه می دونستن که مموش – چاکریم – عینک خیلی بهش میاد .اینه همه ی بچه های لین از دختر و پسرش می فهمیدن.
تو همی فکرا بودم که سر و کله ی اسی هم پیدا شد با دو بطر شیر سرد پاستوریزه. هر بطر مال دو نفر. شیرموه که خوردیم به بچه ها گفتم راه می افتیم. جهت باد معلوم بود . باید به طرف جاده خسرو آباد می رفتیم. حدس می زدم طیاره مون طرفای تانک فرم ها افتاده باشه.
وقتی رسیدیم به دیوار پلیتی تانک فرم ها برا یه آن پیش خودم گفتم : مموش – چاکریم - چه جوری می خوای وارد محوطه ی تانک فرم هایی بشی که دور تا دورش یی همه نگهبان ایستاده؟ همی سواله ابی و اسی و ساسان پرسیدند. از پشت عینک ریبونم نگاهی بهشون انداختم و خیلی ملیح لبخند زدم. بچه ها فهمیدن که سووال بی خودی پرسیدن. اما خداییش خیلی دوست داشتم یکی پیدا می شد و بهم می گفت که چه جوری میشه داخل جایی شد که او همه تانکی های نفت ردیف بودن.
نگاهی به آسمون انداختم دیدم آفتاب کم کم داره میاد بالا . به بچه ها گفتم یه فکری به ذهنم رسید. همه مشتاق بودن که فکرمه براشون بگم. گفتم : طیاره یی که تو تانک فرم ها افتاده باشه دیگه به درد نمی خوره. لابد نفتی هم شده. اگه موافق باشین برمی گردیم خونه و طیاره یی دیگه درست می کنیم. ساسان گفت : "من که پول ندارم " . لبخندی زدم و گفتم : سیب گلابی می فروشیم . پول در میاریم.
ادامه داره........
هر گونه برداشت یا انعکاس این داستان مستلزم اجازه از صاحب اثر می باشد.